Kendimi ait olmadığım bir çağda veyahut ait olmadığım bir dünyadaymış gibi hissediyorum. Günlük kaygılar ve akıl almayacak derecede uzun zamandır hiç değişmeyen standart hayat algısı, bana son derece anlamsız geliyor. Milyarlarca yıllık evrende, göz açıp kapayana kadar geçen bir ömür var ve bu ömür sosyal kurallar ve standart hayat algısı yüzünden çürüyüp gidiyor.
Geçici zevklerin, basit hayvansal dürtülerin ve diğer tüm anlamsız duygu ve davranışların sebebine inmek, her birinin basitliğini görmek, insanı boğucu bir boşluğa itiyor. Ancak bu boşluk, diğerlerinin hayal bile edemeyeceği bir başka dünyaya kapı açıyor.
Aklın ve bilimin, keşfetme ve imkansızın ötesine ulaşma dürtüsünün bir araya gelişi, insanı dünyanın en mutlu, en dayanıklı, en idealist insanı yapıveriyor. Bilinemeyeni bilmek, erişilemeyene erişmek, düşünülemeyeni düşünmek ve sonsuzluğun ötesine ulaşmak... Tamahkârlığı hak eden sadece bunlar değil midir?
Gerçek hayat bu değilse nedir?