NEFİS-İ EMMAREM

Nispet varlığını henüz geçmeden,
Hayali putlara inandın kafir,
Yokluk şarabından bir tas içmeden,
Meyhane meyhane dolandın kâfir.

Düşler aleminden bakıp hüsnüne,
Tapıverdin aynadaki aks’ine,
Hilede tuzakta yoktur üstüne,
Zayıfın aklına dadandın kafir,

Arzu isteklerle,şehvetle doldun,
Ne gasp ettin,ne arandın,ne buldun?
Ukba’ya gönlünü,gözünü yumdun,
Dünya’ya; dürtmeden uyandın kafir.

Deccal mısın,şeytan mısın,tağut mu?
Ebu Cehil,Firavun mu,Nemrut mu?
Ne sanırsın sen kedini,mâbut mu?
Kandıracak insan arandın kafir.

Sana haham desem,darılıp, küsen,
Papaz desem değil,yok ki kilisen,
Zındık mısın,fasık mısın,ne isen?
Renkten renge girip,boyandın kafir.

“Karanlık gecede,kara karınca…”
Misâli,sinsice adım atınca,
Cahilin gözünden kolay kaçınca,
Arifin gözüyle kınandın kafir.

Yaralı diyor ki,hâlin çok harap,
Cümleyi şerrinden korusun ya Rab,
Yaslandığın şeyler sadece serap,
Neyine güvenip dayandın kafir.

01.04.1988