Gün nefes alıyor gün ayıyor. Nefes veriyor gece oluyor. Ruh nefes alıyor refah oluyor, nefes veriyor dert oluyor. Doğa nefes ile ilerliyor. Kıyamete-son nefesine doğru.

Nefes alarak kendimize geliriz. Demek nefes vererek bir parça kendimizden kopuyoruz. Kopmak derken günlük işlerden uzaklaşmaya işaret ediyorum. Zihnin gevezeliğinden kurtulup kalbe sükun buldurmaktan.

An'ı yaşayayım dediğinizde gerçek olanı düşünmeye çalışın. Haşyet duygusunu yaşayarak. Ve bunu yaparken dikkat edin, nefes verirken tefekkürünüz daha bi derinleşiyor. Ardından nefes aldığınızda tefekküre bi ara verdiğinizi farkediyorsunuz.

Hu zikri geldi aklıma bunu fark ettiğimde.

Sizce de nefes vermek nefsin zayıfladığı an'mıdır. Nefes ile nefs dediğimiz olayın bağlantısı burdan mıdır?

Nefes vermek dünya ve içindekilerden bir nebze konuş mudur?

Yoksa bana mı öyle gelmiş?