Yaşamı da ölümü de aşmıştım. Çünkü artık ne yaşama arzusu duyuyor; ne de ölümden korkuyordum.

Hiç bir şey istemiyor; hiç bir şey ummuyordum. Hiç bir şeyden korkmuyordum.

Bu yüzden özgürdüm. Çünkü yaşamımız boyunca bizi köleleştiren isteklerimiz, umutlarımız, korkularımızdır. Özgürlüğüm onları öfkelendiriyordu.

Hâlâ istediğim, hâlâ korktuğum, ya da hâlâ özlediğim bir şey kalmış olması hoşlarına giderdi. O zaman beni bir kez daha köleleştirebilirlerdi.