Ahmed bin İdrîs’in talebelerinden biri, Mekke-i Mükerreme’de vefât etti. Onu Muallâ kabristanlığına defnettiler. Defin esnâsında orada bulunan keşf sâhibi bir talebe, Azrâîl aleyhisselâmın Cennet’ten bir yaygı ve büyük kandiller getirdiğini ve kabri göz alabildiğine genişlettiğini gördü. Bu hâle gıpta edip:

“Keşke, öldüğümde benim için de Rabbim böyle bir ikrâmda bulunsa.” dedi. O zaman Azrâîl aleyhisselâm:

“Sizden her biriniz, Allâhü Teâlâ’nın sevgili kulu olan hocanız Ahmed bin İdrîs’in devamlı okumuş olduğu salevât-ı şerîfeler bereketiyle böyle ikrâm ve ihsânlara kavuşacaksınız.” buyurdu.

O büyük salevât da şöyledir:
“Allâhümme innî es’elüke bi nûri vechillâhil-azıym, ellezî mele’e erkâne arşillâhil-azıym, ve gâmet bihî avâlimullâhil-azıym, en tüsalliye alâ mevlânâ Muhammedin zil-gadril-azıym, ve alâ âl-i nebiyyillâhil-azıym, bi gadri azameti zâtillâhil-azıym, fî külli lemhatin ve nefesin adede mâ fî ‘ılmillâhil-azıym, salâten dâimeten bi devâmillâhil-azıym, ta’zıymen li-hakkıke yâ mevlânâ yâ Muhammed, yâ zel hulugil-azıym, ve sellim aleyhi ve alâ âlihî misle zâlike, vecma’ beynî ve beynehû kemâ cema’te beyner-rûhı ven-nefsi zâhiran ve bâtınen yagazaten ve menâmen. Vec’alhü yâ Rabbi rûhan li-zâtî min cemiy’ıl-vücûhi fid-dünyâ gablel-âhirati yâ Azıym.”

Anlamı:
Allâh’ım! Yüce Arş’ı kuşatıp kaplayan nâmütenâhî nûrun yüzü suyu hürmetine, Allâh’ın sonsuz kudretini ayân beyân ifâde eden alâmetler hürmetine, kadri yüce Efendimiz Hz. Muhammed’e (s.a.a.) ve âl’ine (ehlibeytine), her an, Allâh’ın ilminin kapsadığı şeylerin adedince rahmet, hayır ve bereket ihsân eyle; öyle bir rahmet, hayır ve bereket ki, dâimî ve ebedî olsun. Ey Efendimiz Hz. Muhammed (s.a.a.)! Ey ahlâkı (en) yüce olan! Lâyık olduğun ve Allah katındaki yüksek derecen sâyesinde sen bu övgüyü hak edensin. Allâh’ım! İşte bu sevgili kuluna ve âl’ine (ehlibeytine) bir misli daha selâm eyle ve vücutla ruh arasını birleştirdiğin gibi benimle O’nun arasını cem’ eyle. Zâhir (açık) ve bâtın (gizli) olarak, uyku hâlinde ve uyanık iken O’nu bana örnek eyle.