Allah İnsanı yarattı.

Yarattı elbet bunda şüphe yoktur.

''Ve Andolsun ki, İnsanı Biz, Nemli bir toprağın özünden yarattık.'' ( Mu'minun 12. Ayet )

Bu yaratılış sonucunda insanlarda bazı farklı husuller göze çarpar.

Kimisini uzun, kimisini kısa, kimisi esmer, kimisi sarışın, kimisi güzel, kimisi kötü, kimisi görmez, bazısı duymaz, ara ara da konuşmayanlar vardır. Daha türlü türlü Husuller mevcuttur. Bunlara biz insanlar bakarız, ama görmeyiz. Aslında hepsi bir şeyler anlatır bize.

Biz bu noktada Görmeyen (Ama) olan kullardan bahsedelim. Kimisinin görmezliği doğuştan, kimisinin ki sonradandır. Kimi gözler bakar ama görmez, kimi gözler kapalıdır görmez. Kimi gözler ise, hem bakar hem görür ama idrak edemez.

Allah öyle dilemiştir.

Peki neden?

Bize bir şeyleri haykırsınlar diye.

Görmediğime inanmam derler, duymadığımı bilmem derler.

O halde; ''Ama'' bir İnsan görmüyor diye, koskoca Kainat yok mudur? Denizler, ağaçlar, yıldızlar, insanlar, toprak, dağlar, taşlar yok mudur?

Vardır elbet. Buna ne şüphe, O halde biz İnsanlar göremiyoruz diye; Melekler, Gayb Alemi, Cinler, Periler, Birler Üçler Dörtler yok mudur?

Estağfurullah Alemlerin Rabbi Allah var mıdır? Yok mudur?

Bu soruyu: Çiçeğe sor çiçek solar, Arıya sor seni sokmaya tenezzül bile etmez, kuşa sor o anda düşer ölür...

Bize örnek olan Sağır, duymaz diye Bülbül’ün Sesi yok mudur?

Bizler bakar körleriz, bakarız amma göremeyiz.

Görenlere, duyanlara da inanmayız.

Şüphe inanmanın, Depremidir. Şüphe her şeyi yerle bir eder, yıkar geçer.

Bunlar Laftır, Görmeyenler Duymayanlar Söz sanır.

Onlara da boşa lafımız yoktur bizim.