“Yaşlı bilge bir adam nehir kenarında oturuyordu. Suya düşmüş bir kedi gördü. Kedi kendini boğulmaktan kurtarmak için sağa sola çırpınıyordu.

Adam kediyi kurtarmaya karar verdi. Elini uzattı ama kedi tarafından tırmalanmıştı. Acı içinde elini çekti. Fakat bir dakika sonra kediyi kurtarmak için yine elini uzattı. Ama kedi yine onu tırmaladı. Ve adam tekrar elini acı içinde geri çekti.

Başka bir dakika sonra, üçüncüye tekrar deniyordu.

Yakınlarda izleyen bir adam seslendi:

“Ey bilge adam! Birincisinde dersini öğrenmedin. İkincisinde de öğrenmedin. Ve şimdi kediyi üçüncüye kurtarmaya mi çalışıyorsun?”

Bilge Adam diğer adama hiç aldırış etmeden kediyi kurtarmaya başarana kadar devam etti.

Sonrasında adamın yanına gelip omzuna hafifçe vurup dedi ki:

“Oğlum tırmalamak kedinin doğasında var. Sevmek ve empati duymak ise benim doğamda var. Neden benden kedinin doğasının benimkine üstün gelmesine izin vermemi istiyorsun?

Oğlum, insanlara kendi doğana göre davran, onlarınkine göre değil. Onlar nasıl olurlarsa olsunlar. Sana zarar veren ve kalbinin kırılmasına sebep olan sayısız davranışları olsa bile!

Karşı taraf güzel davranışlarını hak etmiyor diye, iyi özelliklerini arkanda bırakman için sana yüksek sesle seslenen bütün o seslere aldırış etme.

Başka bir insanın mutluluğuna sebep olduğun hiçbir an icin asla pişmanlık duyma, o kişi bunu hak etmese bile!

İyiliği, iyilikle ödüllendirecek bir Rabb’in olduğu gerçeği sana yeterli olsun.”

“İyiliğin karşılığı yalnız iyilik değil midir?” [Rahman Suresi, 55:60]



ALINTI