Sükût Nickli Üyeden Alıntı

Vakta ki ; bir kadın , mahcub ve başı önde olarak alışveriş için manava girdi..

Kadın , manavcıya :

-beyim bir süre önce rahatsızlandı çalışamıyor. Evde yiyecek birşeyimizde yok. 7 çocuğum evde aç. Allah rızası için bir süreliğine borç verin dedi.

Manav:

-Ben Seni tanımıyorum. Hem devamlı müşterimde değilsin. Sana neden borç vereyim. Deyince..

Kadın aynı mahcubiyet ile sözlerini yineledi.ancak manav oralı olmadı ve gitmesini istedi.

Bunun üzerine dışarda konuşmaları işiten bir kişi , manavın yanına sokuldu ve :

-Kadın ne isterse ver. Gönder. Ücretini ben veririm . Diye fısıldadı.

Ancak manavcının bu durum hoşuna gitmedi ve Kadına dönüp;

-al şu kağıt ve kalemi ihtiyacın olanı yaz. Tartıya koyacağım. Ağırlığı kadar vereceğim. deyip alaycı bir ifade ile kağıt kalem uzattı.

Kadın bütün mahcubiyeti ile aldı kalemi ve kağıdı. Birşeyler karaladı. Kağıdı katladı ve uzattı.

Manavcı bütün alaycı tavrını takınıp kağıdı alıp tartının bir kefesine koydu. Kefe çöktü. Manavcı hayret etti.

Lakin bozuntuya vermedi. Başladı birşeyleri diğer kefeye koymaya. Lakin bir türlü doldurduğu kefe , diğer kefeyi dengeleyemiyor nerdeyse yerinden oynatamıyordu. Artık kefe tamamen dolup taşınca , kefedekileri birşeye doldurup kadına verdi. Kadın mahcubiyet ile aldı ve gitti.

Olanları izleyen müşteri ; kadına verilenlerin ücretini ; her kuruşuna kadar verirken tebessüm edip:

-Her kuruşuna kadar değdi. Demekle yetindi.

Manav ise tartıya baktığında fark etti ki kağıdın olduğu kefe kırılmış idi. Kağıdı hayretle aldı. Açtı:

-Allah ım. Sen neye ihtiyacım olduğunu biliyorsun. Kendimi Senin Ellerine bırakıyorum. Amin.

Yazıyordu sadece...